«Παιδί μου, να γίνεις δικηγόρος όταν μεγαλώσεις»
Άραγε ευχή ή κατάρα...
....είναι η κουβέντα αυτή που όλοι μας ακούσαμε από γονείς ,συγγενείς και φίλους κατά τα μαθητικά μας χρόνια; Σε πολλούς από εμάς φάνταζε ως το μεγάλο όνειρο που έπρεπε να κατακτήσουμε.Σε άλλους που ίσως άλλα φιλοδοξούσαμε να κάνουμε ως η σίγουρη λύση για σταθερά και σπουδαία επαγγελματικά βήματα. Μέχρι που ήρθε η ώρα και το όνειρο αυτό έγινε εφιάλτης .Μέχρι που ήρθε η ώρα και αναρωτηθήκαμε μήπως κάτι δεν αντιλαμβανόμαστε, γιατί το σκηνικό που αναδεικνυόταν μπροστά μας δεν έμοιαζε σε τίποτα με αυτό που υπονοούσαν τα ακούσματα μας από τις πομπώδεις παραινέσεις των δικών μας:«να γίνεις δικηγόρος, να διαπρέψεις».
Και εγώ άλλα είδα από αυτά που περίμενα και πολλές φορές αναρωτήθηκα μήπως κάτι δεν κατάλαβα σωστά. Ατελείωτες χαμένες ώρες σε ουρές δίχως νόημα και γραφειοκρατική δυσκαμψία από τη μια, πλημμελείς και ανεπαρκείς υπηρεσίες από την άλλη. Δυσβάσταχτες ασφαλιστικές εισφορές από τη μια και φτωχή ιατροφαρμακευτική περίθαλψη και συνταξιοδοτική ανασφάλεια από την άλλη. Αβεβαιότητα για την εξασφάλιση της προσήκουσας αμοιβής από τη μια, και αντιμετώπιση του λειτουργήματος από την κοινωνία με περισσή απαξία από την άλλη.
Και δυστυχώς τη ψυχρολουσία την έπαθα από νωρίς όπως και κάθε νέος δικηγόρος. Όταν η εύρεση εργασίας δεν είναι καθόλου εύκολη υπόθεση, όταν οι γνώσεις του πανεπιστημίου δεν μπορούν να βρουν πρακτική εφαρμογή γιατί ο ρόλος σου περιορίζεται σε διεκπεραιωτικές εργασίες-έτσι λέγονται κομψά οι αγγαρείες -. Όταν η αμοιβή κατά τις ατελείωτες ώρες άσκησης άλλα και στα πρώτα χρόνια της δικηγορίας δε λογίζεται αμοιβή αλλά μάλλον φιλοδώρημα. Με φιλοδωρήματα όμως ένας νέος δικηγόρος δεν μπορεί να χαράξει πορεία σταθερή γιατί μέρα με τη μέρα παραπαίει ανάμεσα στην απογοήτευση και την ανασφάλεια. Και έρχεται η ώρα που νιώθεις το ηθικό σου να κλονίζεται και την αξιοπρέπεια σου να ισοπεδώνεται και δε βρίσκεις ελπίδα από πουθενά.
Και τότε αναρωτιέσαι: Μα δεν υπάρχει κανείς να ενδιαφερθεί για τους νέους δικηγόρους;Δεν υπάρχει διοικητικό συμβούλιο να τοποθετήσει τα πράγματα στη θέση τους ,να δώσει στήριξη και ελπίδα στου νέους συναδέλφους, να δώσει τέλος στην εξαθλίωση της δικηγορικής καθημερινότητας και να ανακτήσει το δικηγορικό λειτούργημα τη χαμένη του αίγλη;
Κάτι πρέπει να αλλάξει!
Αυτό είπα και ξαναείπα από τα πρώτα βήματα μου στο χώρο και αλλαγή δεν είδα. Σήμερα αποφάσισα να συμμετάσχω ενεργά στην προσπάθεια με την ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΔΙΚΗΓΟΡΩΝ και το Δημήτρη Βερβεσο .
Γιατί υπάρχει η θέληση, η εμπειρία και η δυνατότητα να γίνουν άμεσα και ουσιαστικά βήματα που θα διευκολύνουν την καθημερινότητα μας και θα δώσουν διέξοδο στο αδιέξοδο που αντιμετωπίζουν κυρίως οι νέοι συνάδελφοι.
Με αποφασιστικότητα, αφοσίωση και αλληλεγγύη.
Πάνω απ΄όλα χωρίς να ξεχνάμε από που ξεκινήσαμε και πάντα αγωνιζόμενοι να πάμε ένα βήμα παραπέρα...
Αν έχετε την ίδια άποψη,
η στήριξή σας είναι προϋπόθεση και για τη δική μου συμβολή!
Βικτωρία (Βίκυ) Νικάκη
